دوره 1، شماره 1 - ( 1402 )
جلد 1 شماره 1 صفحات 287-265 |
برگشت به فهرست نسخه ها
یوسف مسلمی مهنی1 
، علی ایلخانی پور1 ، میثم هادی پور2 ، مجید نجات پور 3
، علی ایلخانی پور1 ، میثم هادی پور2 ، مجید نجات پور 3
1- دانشگاه باهنر کرمان
2- دانشگاه تربیت مدرس
3- دانشگاه علامه طباطبایی ، majidnejatpoor616@gmail.com
2- دانشگاه تربیت مدرس
3- دانشگاه علامه طباطبایی ، majidnejatpoor616@gmail.com
چکیده: (283 مشاهده)
نظریه مسئولیت حمایت در سال 2005 در سند خروجی اجلاس سران سازمان ملل مورد تأیید قرار گرفت و در سال 2011 در قالب قطعنامه 1973 شورای امنیت مبنی مداخله نظامی در لیبی صادر شد. نظریه مسئولیت، حمایت حاکی از تعهد جامعه بینالمللی به پایان دادن به بدترین اشکال خشونت و جنایت در بحرانهای انسانی و مخاصمات مسلحانه داخلی است. این مقاله با استفاده از روش کیفی تحلیل محتوا ضمن پرداختن به مداخله نظامی ناتو در لیبی در سال 2011 که منجر به حملات هوایی، ایجاد منطقه پرواز ممنوع و نهایتاً تغییر رژیم معمر قذافی شد، به نقد کاربست آن در لیبی میپردازد. مقاله در پاسخ به پرسش اصلی مبنی بر قانونی بودن مداخله نظامی ناتو در لیبی بر آن است که نشان دهد مداخله ناتو فاقد وجاهت قانونی و فراتر از مجوز شورای امنیت برای اعمال نظریه مسئولیت حمایت بوده است. یافتههای مقاله نشان میدهد که هرچند نظریه سعی دارد شکاف بین تعهدات سابق دولتهای عضو سازمان ملل تحت حقوق بشردوستانه بینالمللی و حقوق بشر را با این واقعیت پر کند که جمعیت انسانی که با خطر نسل‌کشی، جنایت علیه بشریت، پاکسازی قومی و جنایت علیه بشریت مواجه است باید مورد حمایت قرار بگیرد، اما فرانسه، ایالات متحده و ناتو از قطعنامه 1973 در جهت اهداف سیاسی نظامی خود بهرهبرداری کردهاند و باعث توقف توسعه نظریه و بدبینی جامعه بینالمللی نسبت به اهداف و نیات قدرتهای جهانی در کاربرد نظریه و درنتیجه طرح رویکرد جدید مسئولیت حین حمایت شدهاند.
نوع مقاله: پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
هنر و علوم انسانی (عمومی)
دریافت: 1402/4/12 | پذیرش: 1402/10/20 | انتشار: 1402/1/10
دریافت: 1402/4/12 | پذیرش: 1402/10/20 | انتشار: 1402/1/10
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |